29-11-2016
Afscheid
Erg fijn, hartverwarmend, afscheid gehad vandaag. Het voelt verder nu echter nog wat leeg in me, na 24 jaar voorlezen op Zonhove. Alles moet nog even bezinken.
Voor de boekenwurmen heb ik nog een Olaf-verhaal voorgelezen, uit Olaf en de feestdagen. Olaf viert oud en nieuw. Dat viel erg goed, er werd gelachen om Olaf die zich afvroeg welk soort vuurwerk die dronken tor toch was.
Daarna het mooie liedje van Kareltje en Sjonnie nog gedraaid: december is de allermooiste maand die er bestaat.
Tussen de twee leesclubuurtjes in hebben we in de ontmoetingsruimte met zijn allen het afscheid gevierd. Maar wel met de toezegging dat we na de winter weer snel een keer op bezoek komen. Sommige deelnemers waren erg verdrietig of stilletjes. Ik hoop dat ik ze blij heb gemaakt met de cd waarop ik het eerste boek van Olaf voorlees. Binnenkort ga ik het ook op mijn website zetten. Ook hebben alle deelnemers nog een boek van Olaf gekregen en laat ik de tas achter waar nog meer leuke boeken in zitten, die ik in het verleden met veel plezier heb gebruikt. Op mijn website ga ik nog een pagina maken waarop ik die boeken en cd’s zal zetten.
Van de deelnemers hebben we o.a. een mooi boek gekregen waarvoor zij allemaal hun eigen bijdrage hadden gemaakt.
Zie bv hieronder het mooie verhaal van Dennis, die een nieuw boek over Olaf aan het schrijven is: Olaf gaat trouwen! Als er iemand fantasie heeft en altijd helemaal in een boek of verhaal opgaat is hij het wel.
Ook van onze oudste deelnemer, RH, die tegenwoordig (helaas al enkele jaren) in zijn bed de leesclub bezoekt, kregen we nog een cadeau, via zijn drie lieve broers. Wat attent toch. Je hebt als familielid toch maar veel bij te houden, als je een broer of zus hebt die in een instelling woont. Eigenlijk niet te doen.
Hoe dan ook hebben Els, Wim en ik een geweldig leuke afscheidsmiddag gehad. Dit, niet te vergeten dankzij het zeer betrokken personeel van de dagactivering. Als zij er niet geweest waren hadden we sowieso de leesclub niet draaiende kunnen houden, deze laatste 9 jaar. Met andere woorden, dankzij hen hebben we dit al die jaren, ondanks de ernstige bezuinigingen op het personeel, toch nog voor de deelnemers kunnen doen!
15-11-16
Sinterklaasverhaal van Olaf
Een gezellige middag gehad met het Sinterklaasverhaal van Olaf, uit Olaf en de feestdagen.
DG kwam als vanouds binnen als Sinterklaas en zat meteen midden in het verhaal. Hij deed niet alleen de stem van de Sint, maar hij was ook Sinterklaas!
Na afloop begon hij het liedje uit de Stratemakeropzeeshow te zingen dat ik lang geleden eens heb gedraaid. De jongen, die om Sinterklaas lachte. een erg leuk lied over een jongen die omdat hij lachte om Sinterklaas, mee naar Spanje moest. Hij eindigt echter bij het eerste elftal van Real Madrid.
En als die voetbalclub
Weer eens een wedstrijd wint
Wie roept er dan 'hup-hup'
Die goeie ouwe Sint!
Dus, als je steeds lief wilt zijn
Dan ben je niet goed wijs
Wie stout is, die maakt fijn
Een hele verre reis
Helaas had ik het liedje deze keer niet bij me.
Gelukkig wel: Kareltje en Sjonnie, van oliebol tot pepernoot. Dat zijn nl ook favorieten van de leesclub.
Langzaam dringt het nu echt tot ons door. We gaan echt stoppen, maar ik moet nog wel even op een rijtje gaan zetten welke boeken en cd’s ik graag en veel heb gebruikt. Ik heb namelijk met een van de personeelsleden afgesproken dat ik een tas achterlaat met boeken en cd’s en knuffels, die de verschillende groepen kunnen gebruiken als ze willen gaan voorlezen. Ze zal hem dan op kantoor zetten.
En nu maar hopen dat hij ook inderdaad gebruikt wordt!
1-11-16
Verteld dat we gaan stoppen
Vandaag een erg moeilijke mededeling gedaan aan de deelnemers. Els en ik gaan namelijk stoppen met de leesclub.
Els is tien jaar ouder dan ik en heeft al een tijd steeds meer lichamelijke klachten en omdat Els stopt ga ik ook stoppen.
Na 24 jaar voorlezen heb ik vrij plotseling deze beslissing genomen, maar toch weloverwogen. Ik wil graag wat meer tijd voor mezelf.
Ik hoop dat ik door mijn leesclub op Zonhove wat zaadjes heb gelegd om op de groep en op de dagactivering iets aan voorlezen te doen. Wat je ook voorleest, het is een activiteit die niet helemaal door de computer, laat staan door een robot, overgenomen kan worden. Het is altijd een menselijke interactie die met veel gevoel voor de luisteraar moet worden uitgevoerd. Nou kun je dat voor een groep natuurlijk minder goed doen dan voor een eenling, maar van de andere kant is juist de onderlinge interactie tussen de luisteraars ook heel mooi om mee te maken.
Met name voor verstandelijk of meervoudig gehandicapten blijft het heel verrassend hoe er wordt gereageerd. Niet iedereen begrijpt natuurlijk alles wat je voorleest. Maar vaak zijn er associaties die jezelf helemaal niet had verwacht en die het voor de voorlezer ook juist zo leuk maken. Zie mijn verdere verslagjes op mijn Blog hieronder.
Hoe dan ook, al doet het me om die reden pijn om te stoppen, denk ik dat ik veel jaren iets leuks heb toegevoegd aan het leven van mensen met een beperking en daar voel ik me tevreden over.
Wie weet wordt het op Zonhove voortgezet(?) maar in ieder geval hadden Els en ik deze leesclub op de dagactivering nooit kunnen volhouden zonder de lieve en betrokken medewerking van het personeel, zeker niet na de sterke bezuinigingen van een paar jaar geleden, want toen heeft het personeel wel een heel sterke omslag moeten maken om Zonhove en de dagactivering nog overeind te houden!
De deelnemers waren overigens erg verbaasd en natuurlijk ook teleurgesteld toen we het vertelden.
Wie gaat het dan doen? Gaat Wim het nou overnemen? Wat doen we met onze radio/cd-speler?kwamen naar boven. Zijn jullie echt al zo oud? Weten mijn papa en mama dit al?
En ook heel veel andere lieve reacties: als jullie maar weten dat we jullie heel lief vinden en dat altijd blijven vinden. (TvB) en dat we helemaal niet boos zijn, want er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan…
Het boek van Olaf, deel 1 heb ik voor de boekenwurmen uitgelezen vandaag.
Ze hebben er erg om moeten lachen. Bij De luistervinken moet ik altijd veel toelichten, alhoewel sommigen van hen ook veel begrijpen en in ieder geval aanvoelen. Getuige de foto van W en M, die zich helemaal Olaf en Moniek voelden!
Heel toevallig is W kort geleden ook nog eens oom geworden, net als Olaf. En ook hij weet niet meer zo gauw hoe zijn nichtje ook al weer heet.
RH haalde nog herinneringen op aan het samen oprichten van de leesclub 24 jaar geleden. Toen waren wij nog heel jong! riep hij enthousiast.
Samen hebben we het uitgerekend. Hij was toen 31 en ik was 37. En onze ouders leefden allemaal ook nog!
Nog twee keer voorlezen en dan is het afgelopen uit, zei ik.
Maar niet uit ons hart! riep TvB.
Na afloop het lied 32 jaar van Doe Maar nog eens gedraaid.De lievelingsgroep van PD. Het maakte in ieder geval zijn somberheid over het naderende afscheid al een beetje lichter en het paste mooi bij het goede einde van het boek!
11-10-16 vervolg Olaf, deel 1
Inmiddels zijn we aangekomen bij het hoofdstuk waarin Olaf en Moniek plotseling naar het museum gaan. Wat is eigenlijk een museum? Daar hadden de meesten toch wel van gehoord, maar om het te omschrijven is een ander verhaal. ML wist het! Dat is een gebouw waar heel veel kunst te zien is. Even later vertelde ze lachend dat ze zelf pas naar het Poepmuseum was geweest(!) dat bestaat ook sinds kort. Zou daar het grote kunstwerk van Wim T Schippers ook te zien zijn?
Dat kunst overigens heel duur is werd ook begrepen en zeker dat je er niet zomaar met je rolstoel tegenaan moest rijden.
Het liedje van Sofietje dat ik daarna draaide, sloeg ook erg aan. Kennelijk staat het ook op het repertoire van de Zonnestralers, het Zonhove-koor.
DG vroeg meteen of we de GVR ook kenden. Ik wist waarom. Daar komt ook een Sofie in voor. MR vond het liedje ook erg mooi en toen ze blij in het midden van de kring ging zitten, op mijn verzoek, hebben we haar toegezongen.
20-9-16 Olaf deel 1
Deze keer voorgelezen vanaf hoofdstuk 6. Het thema verliefdheid en verkering blijft onverminderd populair. Zo straalde KM bijvoorbeeld toen we het hadden over haar verkering met RdW en TvB en MV keken elkaar voortdurend aan. Ex-vriend RH doet alsof het hem niet meer zo kan schelen. Hij vindt het al lang leuk dat MV ook nog zo op zijn broers gesteld is. Als zij op bezoek komen is ze altijd blij. MP heeft zijn eigen vriendin altijd in zijn broekzak zitten. Dat is pas handig! Ze heet Kim Lian.
Liedjes die we na afloop hebben gedraaid:
Ik heb geen zin om op te staan van de groep HET. En Oerend hard van NORMAAL. Olaf is namelijk ook een liefhebber van deze twee groepen!
6-9-16
Olaf, deel 1
Voor het eerst sinds lange tijd weer eens voorgelezen uit Olaf, deel 1.
De jongere deelnemers hadden het nog nooit gehoord.
Het beviel weer goed, ook voor mezelf. Voor de boekenwurmen gekomen tot en met hoofdstuk 5. Voor de luistervinken tot en met 3. Langzaam voorlezen blijft belangrijk.
Met name het oom worden was weer een aanleiding voor een spontaan gesprekje.
De zus van W bijvoorbeeld was in verwachting, dus ook hij werd oom. Hij straalde! Dat Olaf de naam van zijn nichtje niet goed kon onthouden, daar werd wel om gelachen. En dat ik me vergiste, omdat ik vertelde dat ik al vier keer oom was ook!
Vervolgens nog over de muzieksmaak van Olaf gepraat. Hij houdt namelijk van oude Nederlandstalige hits. In het eerste hoofdstuk komen al meteen twee hits naar boven. Ik verscheurde je foto van Koos Alberts en huilen is voor jou te laat van Corry Konings. Er waren nog een paar deelnemers die ze kenden toen ik ze noemde, maar de rest was er te jong voor. In de toekomst maar eens andere titels gaan bedenken. Overigens werden ze even later toch nog wel enthousiast meegezongen!
19-7-16 de schrijver op bezoek
Jawel, Jochem zelf is op bezoek gekomen bij de boekenwurmen. Dat werd zeer gewaardeerd. Ook zijn moeder, Sabrina, was erbij. Sabrina is zelf nog vrijwilliger geweest bij de leesclub, evenals oma Magda.
We zijn begonnen met een kennismakingsrondje. Jochem heeft uitgelegd waarom hij dit kinderboek had geschreven en dat de aanleiding lag bij het vak filosofie, zie verslagje van 5-7.
Toen hij het uit had, merkte TvB op dat het een heel mooi verhaal was dat ook voor volwassenen geschikt was, want wij zijn dat ook! Dit was een compliment voor Jochem. Iedereen heeft ook met veel aandacht geluisterd en Jochem las erg goed voor. Ook hebben we natuurlijk weer gepraat over oma Magda, die er niet meer is en die begraven is op een erg mooie begraafplaats in Woensel bij de Oude Toren.
RH en MV waren daarbij in 2007.
Goh, dat dat toch al weer 9 jaar geleden is, herhaalde RH steeds.
En toen kwamen ook zijn ouders weer ter sprake, die er niet meer zijn. Ook RM zat te knikken. Zij heeft 2 x haar moeder verloren, een keer haar eigen moeder een keer haar stiefmoeder. En T begon weer over zijn keuze om begraven te worden en niet gecremeerd, want dan konden mensen hem nog bezoeken.
Jochem zat wel even vreemd te kijken dat daar zo makkelijk over werd gepraat.
Ik heb hem uitgelegd dat wij dat regelmatig doen. Mensen die meervoudig gehandicapt zijn verliezen regelmatig vrienden of groepsgenoten. Dit went nooit en blijft altijd even verdrietig, maar het praten erover of het luisteren ernaar, voor degenen die niet kunnen praten zelf en er dus ook nooit zelf over kunnen beginnen, doet hen toch altijd erg goed.
PD vroeg tenslotte nog aan Jochem of hij nu ook een boek over Doe Maar wilde gaan schrijven. Doe Maar blijft zijn favoriete band. Het mocht ook de Band zonder Banaan zijn trouwens! Helaas had de 16 jarige Jochem echter nog nooit van deze bands gehoord. Dat kunnen wij, ouwe knarren ons totaal niet voorstellen, zeiden we tegen elkaar. Maar wie weet als Jochem zich eens gaat verdiepen in die bands en hij vindt ze erg goed??
5-7-16 Kinderboekje van Jochem
Vandaag heb ik het boekje: een mooie dag in het bloesembos voorgelezen, van Jochem Commissaris. Jochem is 16 jaar en heeft dit boekje geschreven, als 15 jarige, in opdracht van zijn leraar filosofie. Dat moest natuurlijk geen gewoon kinderboekje zijn, maar een verhaal waarin een filosofische boodschap was verwerkt. Het werd een dierensprookje met wijze les over vriendschap.
Hoofdpersoon, Karel de beer, is nogal graag met zichzelf bezig en liegt tegen zijn vrienden om er zelf beter van te worden. Zijn vrienden zijn erg lief en geduldig, maar pikken het op een gegeven moment niet meer. Als zij lief zijn voor hem, moet hij dat voortaan ook voor hen zijn.
Dit thema sloeg aan voor de deelnemers van de leesclub. Er werd regelmatig een opmerking gemaakt over die gemenerd.
Gelukkig liep alles toch nog goed af en had Karel dus een wijze les geleerd: als jij lief bent voor je vrienden, zijn zij dat ook voor jou.
Ik had een foto van Jochem, de schrijver, meegenomen en die laten zien. Zijn vriend Lennard, heeft er tekeningen bijgemaakt, mooi en duidelijk. Een heel mooi geheel dus.
Nadat ik de foto van Jochem had laten zien, heb ik de foto van zijn oma laten zien. Zijn oma, Magda, een goede vriendin van mij, was vroeger namelijk ook vrijwilliger van de leesclub, maar is helaas overleden in 2007. De twee leden die er van het begin af aan bij zijn, RH en MV, reageerden erg blij toen ze die foto zagen.
Zij hebben haar nog goed gekend en zijn ook op de begrafenis geweest.
Ook Sabrina, de moeder van Jochem, kwam ter sprake. Sabrina heeft namelijk ook een aantal jaren meegedraaid als vrijwilliger en ook die kenden R en M nog.
Wie weet komen ze binnenkort zelf wel een keer bij ons op bezoek, heb ik gezegd. We gaan ze gewoon uitnodigen.
Na afloop heb ik de tekst van het lied Bello (van Annie MG Scmidt) voorgelezen en daarna gedraaid. Dat blijft een geweldig nummer met een erg leuke tekst.
De hond, Bello, kan, als hij wordt uitgelaten, nergens zijn plasje doen. Zijn baasje, Eliza is heel klein, Bello heel groot. Hij sleurt haar dus van hot naar her. Eindelijk, he he, komt hij aan in Pisa, bij de scheve toren. En daar heeft hij zijn plas gedaan!
We hebben onze middag weer afgesloten met de slogan:
Annie MG Schmidt, die vergeten wij niet!
21-6-16 Ik ben gewoon anders
Omdat PD het vaak over typemachines heeft heb ik vandaag het verhaal voorgelezen van Pim en Pom en de tikmachine.
Inmiddels zijn er al veel deelnemers, de jongere garde, die echt niet weten wat een typemachine is. Ik heb om die reden ook maar een foto van een typemachine meegenomen en verteld dat ik mijn eerste verhalen ook nog op zo’n apparaat heb getypt. Ik voelde me ineens ook heel oud(!)
Vervolgens het liedje gedraaid wat de vorige keer werd gemist: Bello, van Annie MG Schmidt, die zijn plasje nergens wilde doen, maar uiteindelijk terecht kwam bij het torentje van Pisa en het daar heeft gedaan.
Ter herinnering heb ik nog even het boek van Marc de Hond over de jongen in de rolstoel aangehaald, die zich daarvoor schaamde en pas bij de Toren van Pisa ontdekte dat hij ook zo bijzonder was omdat hij anders was dan anderen. Net als de scheve toren.
TvB had er een mooi verhaal over.
Ik reed eens in het centrum van Tilburg, vertelde hij, en toen kwam er een moeder aan met haar zoontje. Het jongetje vroeg aan zijn moeder: mama, waarom zit die meneer in zo’n stoel? Ik zei toen tegen het jongetje: dat kun je ook gewoon aan mij vragen hoor. Ik ben gewoon anders. Ik ben geboren met een waterhoofd en ik kan niet lopen. Dat heet spina bifida of ook wel open ruggetje en daarom zit ik in een rolstoel.
Toen T zijn verhaal had gedaan vroeg ik aan MP of hij zichzelf ook anders voelde dan anderen. Nee, ik ben gewoon, zei hij, ik heb niks.
Vervolgens was het even stil. Hier moesten we allemaal even over nadenken, want inderdaad, M kan gewoon lopen; hij loopt alleen toch anders dan anderen én hij heeft een verstandelijke beperking, alhoewel hij wel goed kan lezen!
Maar jij hebt wel iets hoor, zei T toen tegen hem. Want waarom ben jij anders hier op Zonhove? Als je niks mankeert hoef je hier niet te zijn….
Daar waren de anderen het ook over eens. En M laat deze wetenschap nu nog even bezinken. Ik zal er de volgende keer weer eens voorzichtig op terugkomen, maar ik vind dit soort gesprekjes erg leuk!
Tenslotte vertelde Wim, die erbij was in plaats van Els, ook nog een mooi verhaal.
Hij had eens een jongetje gekend van een jaar of 5, die heel serieus volhield dat hij vond dat ieder kind en iedere volwassene standaard een rolstoel moest krijgen en dat dit voorrecht niet alleen voor gehandicapten moest gelden. Met andere woorden: Hij vond een rolstoel iets prachtigs, want hij liep namelijk zelf helemaal niet graag en vond dat hij de keus moest hebben om of te lopen of in een rolstoel te rijden.
Dat is nog eens een andere manier om ergens tegenaan te kijken!
Overigens weet ik zelf ook heel goed dat kinderen bij mij thuis er altijd om vochten om ook eens in mijn rolstoel te mogen rijden. Zodra ik in mijn elektrische rolstoel ging zitten en de gewone rolstoel vrij kwam, was het inderdaad bij bezoek van kinderen altijd een run op die rolstoel en moesten we zelfs loten wie er het eerst in mocht(!)
7-6-2016 de scheve toren van Pisa, door Marc de Hond
Vandaag, in een bloedheet lokaal, voorgelezen uit het kinderboek van Marc de Hond: de fantastische scheve toren van Pisa.
Sommige deelnemers hadden wel eens van Marc de Hond gehoord en kenden hem als BNer. Ik had een foto van hem bij me en heb wat verteld over hem, o.a. dat het een erg leuke cabaretier was.
Grappig was ook dat DG er kennelijk nog nooit van had gehoord. Toen hij binnenkwam vroeg hij mij of ik ging voorlezen over die hond in die rolstoel. Ik had hem namelijk een uurtje eerder in zijn eigen groep al iets verklapt, wat hij dus niet goed heeft verstaan. Dit moet het zijn, want zijn geheugen is verder fenomenaal.
Overigens was hij pas naar Italie geweest op vakantie, vandaar ook dat ik er maar een Italie-middag van heb gemaakt.
Het boek de fantastische toren van Pisa gaat over een jongen in een rolstoel, die zich daarvoor schaamt, maar later naar italie op vakantie gaat en daar ontdekt dat hij juist heel bijzonder is omdat hij anders is. Net als de scheve toren van Pisa, die ook niet als scheve toren bedoeld was.
Het zich schamen voor een rolstoel vond niet zo’n herkenning bij de leesclubleden. Waarschijnlijk omdat bijna iedereen van onze leesclub is geboren met een handicap.
Ik heb er dan ook bij verzonnen dat de hoofdpersoon van het boek nog niet zo lang in een rolstoel zit en daar nog erg aan moet wennen.
Het boek was leuk en makkelijk om voor te lezen verder, met duidelijke tekeningen. Het herhalende grapje wat ik erbij heb verzonnen was dat ik steeds per ongeluk de toren van Pizza zei in plaats van de toren van Pisa.
Volgende keer zal ik eens uittesten of de boodschap die erachter zat is blijven hangen.
De twee Italie-liedjes die ik vervolgens heb gedraaid waren: Paolo de mol, van Kareltje en Sjonnie en Roberto de ijsverkoper, uit de liedjesalmanak van lente en zomer, gezongen door Peer de Graaf.
Daarna zong DG ineens een liedje uit Ja zuster nee zuster, waar het torentje van Pisa zelf in voorkwam(!) Bello! Dat ik daar toch niet zelf aan heb gedacht, als ja zuster nee zuster fan. De complimenten weer voor D dus. Volgende keer neem ik het liedje mee en draai ik het in de herkansing.
MP heeft het hele boek trouwens, na mij, ondanks de hitte, in een ruk voorgelezen. Geweldig dus, alleen nog steeds veel te zacht, maar met enig geduld gaat het steeds beter.
Hij wil het gaan lenen op de bieb of misschien wel zelf gaan kopen.
Leuk dat er toch nog steeds een paar leesclubleden zijn die zelf kunnen lezen.
24-05-2016 MP en Jip en Janneke
MP kwam deze keer zelf met een boek aanzetten. Het was een Jip en Janneke boek. Hij houdt erg van Annie MG Schmidt en hij had gelijk, Jip en Janneke had ik nog nooit voorgelezen. Dit omdat ik altijd probeer om het niveau ook geschikt te houden voor volwassenen. En toch zijn de Jip en Janneke verhalen ook erg leuk.
M had gekozen voor het verhaal: op visite en hij las het zelf in een adem voor! Heel snel dus, ik heb hem veel complimenten gegeven, maar helaas las hij het zo zacht, dat niemand hem kon verstaan(!) Vervolgens heb ik dus nog eens voorgesteld om het zelf ook nog voor te lezen, maar dan wat harder. Hij vond het prima. Ik zal eens in de gaten houden dat we dit vaker doen, als hij het bij zich heeft. Wie weet gaat het vanzelf wat harder als hij over de eerst schroom heen is, want dit had hij nog nooit eerder gedaan!
Zelf had ik het verhaal over prinses Juliana als 9 jarige voorbereid, uit het kinderboek Leve de Koning. Thema was: het verschil tussen rijk en arm, waarin ook Troelstra nog voorkwam, die in 1918 de revolutie uit wilde uitroepen. Het zijn leuke verhalen, waarin de schrijver erg zijn best doet om zelf neutraal te blijven.
Vandaag viel L in omdat DG op vakantie was. L had al vaker ingevallen, maar had de vorige keer laten merken dat ze die gekke stemmetjes die ik af en toe opzette, als ik voorlas, maar niks vond. Daar hield ze niet van, zei ze. Omdat de rest dat juist wel leuk vindt had ik toen ook al gezegd dat zij dan misschien niet zo geschikt was voor de leesclub, want dat hoorde er wel bij. En toch vroeg ze weer of ze erbij mocht komen deze keer. Zelfs heel graag nu. Het went dus toch!
Tenslotte hebben we het nog gehad over de maand mei. Daar stond een erg mooi gedichtje over, in het boek van de liedjesalmanak.
De maand mei vind ik de mooiste maand van het jaar, zei ik. De maand mei is namelijk van mij!
Ja, zei RH, die het snapte, en de maand mei was ook van een van mijn nieuwe vrijwilligers.
Hoezo? Heb jij die vrijwilliger dan nu al niet meer? Vroeg TvB.
Jawel, zei R, maar ze was jarig, want het was eergisteren!
10-05-2016
Nog meer koninklijke verhalen
Omdat ik de vorige keer ook had voorgelezen uit het boek Leve de koning, heb ik vandaag op verzoek van de leesclub twee andere verhalen uit het boek voorgelezen.
Het is niet over Willem van Oranje geworden, maar over Beatrix en Juliana. Die kennen de meesten namelijk nog. Vooral de oudere deelnemers vinden dat natuurlijk leuk.
Het eerste verhaal ging over de gouden koets, het tweede over spelletjes doen, maar vooral over een gewoon mens zijn, wat Juliana altijd wilde.
Genoeg stof om over te praten dus. Het was erg gezellig.
Ook werd ik soms nog verbeterd. De leden van het koninklijk huis worden namelijk niet begraven, Annet, maar bijgezet, zei TvB.
En ook niet in de nieuwe kerk van Amsterdam, maar in de nieuwe kerk in Delft(!)
Opmerkelijk is ook dat de twee nieuwe kerken, eigenlijk heel oude kerken zijn. Leg dat maar eens uit!
Na afloop weer liedjes gedraaid van de cd de Liedjesalmanak van lente en zomer.
De twee al vaker gedraaide liedjes worden steeds leuker gevonden: het koningslied en: als de boer de staldeur opent. DG is enthousiast aan het proberen ze uit zijn hoofd te leren. Volgende keer eens aan een kroon zien te komen.
Ook het liedje over moederdag is heel mooi: Fluitekruid.
RH is trouwens weer helemaal de oude, omdat hij nieuwe vrijwilligers heeft die hem op de groep bezoeken. Ondanks het feit dat hij de hele dag in bed ligt, met apparatuur voor zijn doorligwond en zelfs om het half uur geholpen moet worden, is zijn geheugen weer optimaal. Alle verjaardagen onthoudt hij weer, plus de geboorte jaren. Ook die van mij helaas (!)
26-4-2016
Koningsdag
Op de dag voor Koningsdag heb ik voorgelezen uit het leuke kinderboek Leve de Koning, van Arend van Dam en Georgien Overwater.
Het werden de verhalen: Wat wil je later worden, (over Willem Alexander) en Nu ben jij de kroonprinses, (over Amalia.) De rest van de verhalen gingen over de prinsen en prinsessen van Oranje van vroeger. Leuke kinderverhalen die ook echt gebeurd zijn, of op zijn minst een kern van waarheid hebben.
Toen JF hoorde dat het ging over Willem Alexander die piloot wilde worden, riep hij enthousiast: Dat is mijn broer ook! Daar komen we de volgende keer dus nog eens op terug.
De verhalen vielen in goede aarde en er werd gevraagd waarom we niet vooraan het boek waren begonnen in plaats van achteraan. Tja, daar hebben jullie gelijk in, heb ik gezegd, dat klopt eigenlijk niet. Volgende keer lees ik nu dus voor over Willem van Oranje.
Een mooi lied wat goed aansloot bij de verhalen was deze keer: koningsdag, uit de liedjesalmanak van lente en zomer. Over de manier waarop de koning de dag doorbrengt op Koningsdag.
Ook het lied: als de boer de staldeur opent past helemaal bij de tijd van het jaar. Het gaat over de dansende koeien in de wei, als het weer lente is.
Ik heb hierdoor ook ontdekt dat we twee zoons van boeren in de groep hebben. Dat is leuk. daar kan ik nog eens op terukomen.
12-4-2016
Ibbeltje, de brave Eric
Vandaag was Els, mijn vriendin, die altijd met me meekomt, plotseling ziek; ze heeft waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, de dag ervoor. Daar wisten de meeste deelnemers wel over mee te praten. Dat deden ze nooit meer!
RH had het ook nog over de longontsteking, waar hij het een paar weken geleden zo benauwd door had. Gelukkig kon hij zuurstof krijgen op Brink 19, vertelde hij, anders was hij er misschien nu niet meer geweest! Gelukkig straalde hij nu weer als vanouds. De extra vrijwilligers die hem sinds kort om beurten hun aandacht geven, door bij hem aan bed een spelletje te komen doen, doen hem zichtbaar goed. De complimenten voor Denise, de groepsleidster, die veel moeite heeft gedaan om dit voor elkaar te krijgen!
Tot groot plezier van R ging het hoofdstuk van Ibbeltje deze keer over de brave Eric. Zo heet namelijk zijn jongste broer, maar of die altijd braaf was, dat is de vraag, zei hij. Ook MV straalde. Zou het weer aan zijn met R?
Na het voorlezen het (country) nummer: als de boer de staldeur opent, gedraaid, van de cd: de liedjesalmanak van lente en zomer.
Tot slot een (gabber)nummer gedraaid van de cd van PD.
Hassan Jassan: Schapie schapie schapie. Die moest ik draaien van hem, want het was een heel leuk nummer. En ja, het was inderdaad weer eens wat anders dan Ibbeltje en ik heb ook weer wat bijgeleerd, al was het nummer al weer uit 1998(!)
29-3-16
Ibbeltje, de klok van de baron
Toevallig was net de zomertijd ingegaan dit weekend. Het onderwerp: de klok was daarom actueel. Niet dat de meesten klok kunnen kijken, maar vanwege het begrip: de tijd.
Het hoofdstuk de klok van de baron ging over de grote staande klok die door Ibbeltje was verplaatst/getoverd naar het eigen huis, omdat vader en moeder dat zo’n mooie klok vonden. Buurman, meneer Pinkepank, had haar al aangegeven bij de politie, terwijl de baron zijn klok al terug had gevonden.
Een echt Annie MG Schmidt verhaal. Ik ben momenteel het ABC van Annie MG aan het lezen. Bij de R van reclame lees je er interessante achtergrondinformatie over.
De singletjes, die van Ibbeltje zijn uitgekomen in 1962 heb ik ook.
Volgende keer zal ik er weer eens een parapluutje bij gaan gebruiken. Dit speelt een belangrijke rol in de verhalen.
Na afloop het liedje: zomertijd gedraaid, uit de liedjesalmanak van lente en zomer.
Een mooi, toepasselijk, liedje dus.
PD was een beetje verdrietig. Hij vertelde dat hij nu, voor de eerste keer, niet meer naar Paaspop in Schijndel was geweest. De laatste keer dat hij er was had hij veel te lang van de invalidentoilet gebruik moeten maken. Dit gaf veel problemen. Ik heb hem aangeraden te vragen aan de organisatie of ze er geen twee invalidentoiletten neer wilden zetten. Dit is op alle festivals nl een probleem voor de gebruikers, omdat gehandicapten hier veel meer tijd voor nodig hebben, dan anderen(!)
ML vertelde daartegenover iets positiefs. Haar broer was verhuisd naar Utrecht. Ze was er geweest en zijn huis was rolstoeltoegankelijk. Geweldig!
15-3-16
Ibbeltje, het parapluutje
Gezellige middag gehad en belangrijk hoofdstuk gelezen van Ibbeltje, het boek van Annie MG Schmidt waar ook hoorspelen van zijn, uit 1962.
Wat me tekens weer opvalt is dat ook de melodietjes van de liedjes nog steeds aanspreken, ook voor de jongeren, al klinkt het allemaal wat ouderwets natuurlijk.
DG begint al te zingen voor ik ga lezen: je moeder is vroeger een kat geweest, een dikke rooie kat. Zelfs P zong van harte mee, al bleef zijn gezicht er somber onder. Toch eens in de gaten houden of hij ook kan lachen.
De deelnemers van de leesclub blijven me boeien. Veel achtergrondinformatie heb ik als vrijwilliger niet, maar ik weet tegenwoordig wel of bv ouders nog leven en of ze nog bij elkaar zijn. Daar heb ik zelf om gevraagd, vond ik toch wel onmisbare informatie.
Beloofd volgende keer foto van mijn rolstoel-kofferdak-lift te laten zien. Nog niet iedereen weet nl hoe dit werkt. Jammer dat het niet mogelijk is om even met zijn allen naar buiten te gaan, maar wie weet kan ik een keer via mijn tablet wat laten zien. Ik heb nl zelf ooit een keer een filmpje gemaakt waar op te zien was hoe het werkte. Dit met reden dat ik vaak niet kan betalen als ik op een invalidenparkeerplaats wil parkeren en ik wil dat alle invalidenparkeerplaatsen gratis zijn, zie
filmpje you tube: Annet Hogenhout graag gratis invalidenparkeerplaatsen.
1-3-16
Opnieuw Ibbeltje
MV zat vandaag tussen haar nieuwe vriend en haar ex-vriend in. Ex-vriend lag in zijn bed en keek een beetje gelaten. Nieuwe vriend in rolstoel keek heel blij.
We hebben gepraat over het feit dat je nog heel goed contact kon houden met je ex-vriend. Dat heb ikzelf ook, heb ik verteld.
Vervolgens hebben we het gehad over V en D. Oorzaak waren de complimenten die ik kreeg van TvB over mijn tweedelige tas, een buiten- en een binnentas. Die had ik nog bij V en D gekocht. Even later maakte hij het complimentje (het is een heel complimenteuze jongen) dat ik toch zulke leuke oorbellen in had en hij vroeg waar ik die vandaan had. Ook van de V en D, riep ik. Al jaren geleden gekocht!
Vervolgens oververviel ons het gezamenlijke heimwee-gevoel naar vroeger, toen het nog gezellig was om naar de stad te gaan. En bovendien konden wij, rolstoelgebruikers, altijd goed naar binnen bij de V en D. Ook dat nog.
Gelukkig had ik ook een oude bekende bij me als voorleesboek. Dat paste er wel bij.
Het was Ibbeltje van Annie MG Schmidt. In 1961, het geboortejaar van R, de ex-vriend van MV, geschreven.
Overgenomen uit Wikipedia:
Ibbeltje is een personage van de Nederlandse schrijfster Annie M.G. Schmidt. Ibbeltje is een meisje van een jaar of 10 dat met haar vader, haar moeder en de twee katten Rosencrantz en Guildenstern in een huis woont. Haar moeder is één van de meest bijzondere mensen in haar omgeving: ze is vroeger een kat geweest (een dikke rooie), en kan daardoor met katten praten. Een steeds weer terugkomende figuur is de schatrijke mijnheer Pinkepank die geen dubbeltje kan missen en de familie Katzwijm telkens een hak probeert te zetten.
Ibbeltje verscheen gelijktijdig op de radio als hoorspel, en in het weekblad Televizier als verhaaltje met illustraties van Fiep Westendorp. Op de radio werd de luisterstrip uitgezonden door Radio Luxemburg en Radio Veronica. De uitzendingen liepen van september 1962 tot mei 1963. Deze zijn in 1964 opnieuw uitgezonden.
Het feit dat moeder vroeger een kat is geweest en nog regelmatig in de boom zit spreekt erg tot de verbeelding. MD, die niet kan praten, begon ineens met gebarentaal duidelijk te maken dat dat wel heel grappig was. Ook het feit dat moeder heel graag vis at maakte ze duidelijk door een zwembeweging (die van de vis).
Erg leuk ook is dat de nieuwe deelnemers, die vorig jaar van de groep, Toermalijn, zijn gekomen zich steeds meer thuis voelen.
Tenslotte hebben we het ook nog een hele tijd gehad over mijn ouders, die beiden zijn overleden nu. Mijn broers, zus en ik zijn momenteel bezig met het leeghalen van het huis waar mijn moeder 60 jaar in heeft gewoond. Dat is moeilijk en daar leefden alle deelnemers heel erg in mee. Maar het is erg fijn als je mooie herinneringen hebt en als je er vaak over kunt praten. Met deze conclusie konden we weer opgewekt naar huis.
16-2-16
Verkering is uit
Vorige keer van een van de deelnemers, MV, begrepen (door middel van oogcontact, want ze kan niet praten) dat het helaas uit was tussen haar en R.
Heel jammer. R zit vanaf het begin (1993) ook bij ons op de leesclub. Hij en M hebben heel lang verkering gehad. Ze keken altijd zo blij als ik het over hen had.
Wat de reden was weet ik dus niet. Ook de leidster van de dagactivering wist van niets en R zelf had niet zo n zin om erover te praten.
Vandaag blijkt dat M nu ineens verkering heeft met T. T zit ook bij de leesclub. T is daar heel blij mee.
Volgende keer toch eerst eens verder informeren en daarna misschien een verhaal opzoeken waar dit thema in voorkomt. Het is een beetje moeilijk om mee om te gaan in de leesclub. Voorlopig zal ik het maar niet te expliciet benoemen, dat vind ik wat te moeilijk voor R. Hij heeft toch al zo’n pech het laatste jaar. Vanwege doorligwonden ligt hij tegenwoordig in bed en zit niet meer in de rolstoel. Er is daardoor een heleboel niet meer mogelijk voor hem op dit moment.
Het boek waar ik vandaag uit heb voorgelezen heet:
Ik wil als vriend en is van Jacques Vriens. Het boek beschrijft iedere bladzijde een ander dier waar de hoofdpersoon, een meisje, bevriend mee wil zijn en vervolgens staat er een grappig gedichtje bij. Ook over Jacques Vriens zelf heb ik wat informatie voorgelezen en er een foto van laten zien. Dat wordt zeker door TvB altijd heel erg gewaardeerd.
Overigens was ook MK vandaag heel alert. Ik hoor hem bijna nooit iets zeggen en communiceer altijd met omhoog en omlaag kijken met hem (ja en nee), maar vandaag hoorde ik hem duidelijk antwoord geven op een vraag. Dit onthouden. Zo zijn er meer deelnemers, waarvan je eigenlijk denkt dat ze niet kunnen praten, laat staan lezen en die dat toch kunnen. Mooie ontdekkingen dus!
DG had het opnieuw over het (favoriete) boek van Ibbeltje, van Annie MG Schmidt en zingt regelmatig het beginlied. Het is al een paar jaar geleden dat ik dat heb voorgelezen. Daar ga ik volgende keer weer eens mee beginnen, want het laatste deel heb ik toen niet meer helemaal uitgelezen voor de leesclub.
2-2-16
Carnaval
Bijna iedereen was er vandaag en met Carnaval in het vooruitzicht had ook iedereen al goede zin. Er werd me op het hart gedrukt dat ik nu echt vrijdagmiddag al naar Omroep Brabant moest kijken, want dan begon het al.
Gelukkig had ik dit thema ook voorbereid. Twee verhaaltjes (via internet). Een van Jacques Vriens en een van een onbekende schrijver.
Het verhaal van Jacques Vriens ging over de bekende Mieke en Wouter, (o.a. uit nog een nachtje slapen) die op school Carnaval gaan vieren. De kleine Wouter is drie en Mieke is 5. Kennelijk is dit het leeftijdsniveau wat ik een beetje moet aanhouden voortaan. Mijn eigen verhaal over Olaf, die Carnaval viert, is voor de meesten van onze huidige leesclub wat te moeilijk. Dat is voor mezelf niet zo’n probleem. Ik heb nl thuis nog heel veel andere boeken waar ik een keuze uit kan maken. Het zijn dan alleen wel echte kinderboeken en dat zijn die over Olaf natuurlijk niet.
In het tweede verhaal, verboden Carnaval te vieren, kwam toevallig een jarige voor en laat nou ook toevallig MP jarig zijn. Hij werd 21. Daar hebben we dus ook even voor kunnen zingen.
Het was weer een gezellige middag, die we afgesloten hebben met 3 vrolijke liedjes:
De koning van Siam en het is dierencarnaval, (van de liedjesalmanak van herfst en winter) en tenslotte de klassieker: leve het nijlpaard, van het klein Orkest.
19-1-16
Spiegelbeeld
Er was vandaag enige paniek ontstaan, omdat we erg laat waren. We hadden echter om moeten rijden omdat de brug bij Son, vanwege de vorst denk ik, open bleef staan.
MP, die heel vaak vraagt wanneer het weer leesclub is, had er speciaal een hele mooie zilveren strik voor om gedaan. Hij straalde toen we toch nog kwamen!
Deze keer weer uit Pim en Pom voorgelezen. De knuffels van Pim en Pom zaten ook weer in mijn tas en speelden het verhaal bij mij op schoot mee. Uit het boekje Tijd voor kattekwaad, het verhaal de achtpoter, een verhaal waarin de twee poezen bang zijn voor hun eigen spiegelbeeld. Hierop aansluitend een verhaal voorgelezen uit de Okki van 1961, dat voor mijzelf en mijn zusje destijds onze favoriet was. Mijn oma moest het telkens opnieuw voorlezen, als ze kwam logeren. Wij hadden namelijk wel in de gaten dat het jongetje naar zichzelf keek in het water, maar hij niet en daarom moesten we er zo om lachen. Het heette: Het jongetje in het water. DG verplaatste zich weer helemaal in de hoofdpersoon en wilde graag dat het jongetje D heette en geen Jeroen. Dat is bij voorlezen nooit een probleem.
Daarna heb ik nog twee liedjes gedraaid uit de Liedjesalmanak van herfst en winter. Sneeuwvlokje en de koning van Siam. Het laatste is een heerlijke meezinger, die ik al vaker heb gedraaid in de winter.
5-1-16
Volgend jaar
Het nieuwe jaar begonnen, bij wijze van test, met een bekend sprookje, de wolf en de zeven geitjes. Er werd enthousiast gereageerd, toen ik zei dat waarschijnlijk niemand dit sprookje kende.
Ook dit sprookje was weer een leuke bewerking van Jacques Vriens, uit Grootmoeder wat heb je grote oren. Het verhaal was precies lang genoeg om voor te lezen. De te lange verhalen vermijd ik namelijk.
DG deed uit zichzelf de wolf na, dat werkt toch altijd geweldig goed, want daardoor heeft iedereen nog meer tijd om het verhaal op zich in te laten werken en bovendien wordt het een soort hoorspel.
MP had uit zichzelf een Jan Klaassen pop meegenomen. Ik heb geprobeerd om hem ook wat meer bij het spel te betrekken, maar hij is nog wat verlegen. Gaat wel steeds beter! Hij vraagt kennelijk heel vaak wanneer het weer leesclub is.
Na afloop drie liedjes gedraaid uit de Liedjesalmanak van herfst en winter: Het oude jaar is om, drie koningen en schaatsen rijden, waarbij we vrolijk in onze rolstoelen, met onze armen hebben geschaatst. ML vertelde nog dat zij ook wel eens met haar rolstoel op het ijs had gezeten. Haar vader duwde haar dan. Heel dapper dus!
Het waren overigens allemaal prachtige, rustige, mooi gezongen, liedjes, door Leine of door Peer de Graaf. Toen ik zei dat ik het liedje van het oude jaar is om volgend jaar weer zou draaien, zei TvB heel verbaasd: Maar het is nu toch al volgend jaar?
Eigenlijk had hij gelijk!
1-12-15
Schimmel is ziek
Vandaag een Douwe Egberts Sinterklaasboek voorgelezen, Schimmel is ziek.
geschreven door Bette Westera, met tekeningen van Annemarie van Haeringen.
Een erg leuk en makkelijk te begrijpen boek.
Overigens kwam ik weer binnen met mijn Sinterklaashandpop, dus Sinterklaas zelf was er ook bij deze keer. Toen ik hem bij TvB op bed zette, nam hij vanzelf de rol van de Sint over. Dat was fijn voor mezelf, ik hoefde de Sint alleen maar even langs alle deelnemers te laten gaan, om ze te begroeten en te kussen natuurlijk.
In de tweede groep vroeg DG meteen om de Sinterklaasliedjes van Kareltje en Sjonnie. Hij kende ze zelfs al min of meer uit zijn hoofd. Dat verbaast me toch altijd wel heel erg en is ook erg leuk. Ook vroeg hij aan Sinterklaas of hij Pim en Pom toevallig kende. Die zaten gelukkig ook in de tas.
Kortom het was een fijn en gezellig einde van het jaar zo, want de rest van de maand december houden Els en ik altijd winterslaap, zeg ik altijd maar.
Tot slot heb ik het prachtige liedje over Sint Nicolaas nog even gedraaid, van kabouter Kandelaar alias Ton Hasebos, uit begin jaren 60.
luister hier naar een liedje voor Sint Nicolaas
17-11-15
Omdat Sinterklaas al in het land was heb ik twee Pim en Pom-Sinterklaasverhalen voorgelezen, uit de Pim en Pomnibus.
Een van de twee verhalen ging over Pim, met zijn gestreepte vacht, die liever een vacht zonder streepjes wilde en dit ook aan Sinterklaas vroeg als cadeau. Al begrijpt niet iedereen de strekking van dit verhaal, de moraal is mooi en zeker in verband met de Zwarte Pieten discussie van deze tijd. Je bent en blijft, zoals je bent geboren, maar het is toch juist heel leuk dat we allemaal verschillend zijn!
Ja, zei TvB, vervolgens laconiek, en zo ben ik bijvoorbeeld gehandicapt geboren en dat blijf ik ook en daar leg ik me maar gewoon bij neer. Het is niet anders. Je moet er gewoon maar het beste van maken.
Erg leuk dat hij die link legde.
Daarna Kareltje en Sjonnie laten horen, die eveneens de Sint al binnengehaald hadden, op de cd van pepernoot tot oliebol.
Het lied december is de allermooiste maand die er bestaat, vind ik zelf ook altijd erg mooi. Ook qua melodie en al houd je helemaal niet van de feestdagen, hierdoor krijg je toch een heel positief gevoel. En zo zijn we, aan zienlijk verkwikt en in hogere sferen, weer huiswaarts gegaan.
3-11-15
Uit Jacques Vriens’ sprookjesboek deze keer de gelaarsde kat voorgelezen.
Vier knuffelpoezen meegenomen, inclusief Pim en Pom.
Het verhaal was leuk, maar wel weer wat aan de lange kant voor mijn voorleesclubs.
Gelukkig kwam het thema verliefdheid er in voor en dan is het altijd prijs. Een goede afwisseling. Ik dik de verliefdheid dan altijd wat aan natuurlijk en bouw de spanning wat op. Jacques Vriens zelf gooit ook veel humor door zijn bewerkte sprookjes.
Grappig was deze keer dat hoofdpersoon, Hannes, van de gelaarsde kat in zijn blootje moest zwemmen. Dat wilde Hannes echter niet! Hij moest toch minstens zijn onderbroek aan kunnen houden. ML haakte daar meteen op in. Zij had ook wel eens zomaar ergens in een ven gezwommen, zei ze, maar toch wel met haar onderbroek en beha aan! Ml heeft altijd veel te vertellen over wat zij in haar weekenden meemaakt. Zowel met haar ouders als op Zonhove. Altijd is ze enthousiast. We bewaren haar verhalen altijd tot het laatst, maar ze komen zeker aan bod.
De moeder van DG was er ook bij deze keer. Ze zat naast D en vond het verrassend dit eens mee te maken. Erg leuk voor de deelnemers, maar voor mij ook, als af en toe een van de ouders erbij is!
Na afloop voor de boekenwurmen wat jammer nou weer gedraaid van Kabouter Kandelaar.
Ik had deze keer de tekst opgeschreven en van tevoren voorgelezen:
Wat jammer nou (kabouter Kandelaar)
Wat jammer nou dat je je blaadjes laat vallen
je wordt bijna helemaal kaal
en straks komt de winter, jij bent ook een malle
is een boom nou van hout of van staal?
en straks sta je daar helemaal bloot met die kou
Wat jammer nou
de zon heeft ons dit jaar maar overgeslagen
de zomer is al lang voorbij
maar nu duurt het weer zeker een paar honderd dagen
voordat we weer zeggen ’t is mei
en al die tijd is het bos bloot met die kou
Wat jammer nou
M’n beste vriend zon, kom eens even beneden
wat heb je je werk slecht gedaan
Schijn steeds overal, dan is ieder tevreden
anders vragen we ’t voortaan aan de maan
want die maan schijnt soms helemaal bloot met die kou
Wat jammer nou
Ja, ik snap het mijn zon, iedereen heeft z’n wensen,
Jij deed voor ons wat je maar kon
Aan de andere kant wonen andere mensen
en die willen toch ook wel eens zon
Dus tot de lente blijft alles hier bloot in de kou
Wat jammer nou
Wat jammer nou dat we weer hout moeten halen
Wat komt de herfst altijd weer vlug
Mooi weer moet je altijd met slecht weer betalen
Daarom krijg je steeds regen terug
Ondertussen is alles zo bloot met die kou
wat jammer nou, wat jammer nou
Voor de tweede groep, de luistervinken, de kat van ome Willem uit Ja zuster nee zuster gedraaid. Blijft een topper!
13-10-15
Omdat we nog steeds met het thema sprookjes bezig zijn, vandaag het prachtige sprookje: de nieuwe kleren van de keizer voorgelezen, van Hans Christiaan Andersen. Een sprookje met een heel mooie moraal.
Het is door Jacques Vriens erg leuk opnieuw verteld in zijn boek: Grootmoeder wat heb je grote oren.
Na afloop heb ik in verband met de aankomende herfst: wat jammer nou, van Kabouter Kandelaar gedraaid. Een prachtig, weemoedig liedje uit begin jaren 60, van de elpee: Liedjes van Toontje.
Het liedje was tevens toepasselijk, omdat het ook over bloot ging.
En daar werd natuurlijk om gelachen. Het gaat namelijk over de blote bomen in het bos, die in het najaar helemaal kaal worden.
Als toelichting op de sprookjes heb ik de inleiding van Jacques Vriens voorgelezen over het ontstaan ervan. Daarna heb ik alle sprookjestitels half genoemd en er een soort kwis van gemaakt.
Hopelijk is er weer iets blijven hangen vandaag. Ik ben van plan het de volgende keer te herhalen.
29-9-15
Helaas is op 16-9 mijn lieve en dappere moeder overleden.
Erg lief hoe personeel en deelnemers hierop reageerden vandaag. MP had spontaan een kaartje voor mij gemaakt en TvB, die altijd in bed ligt te rusten voordat we komen, zei meteen toen hij wakker werd: och Annet, jouw lieve moedertje is dood, wel gecondoleerd. Hij wilde heel graag weten of ze nog pijn had gehad en hoe het was gegaan allemaal. Eigenlijk vroeg hij altijd naar haar.
Ik heb aan iedereen het gedachteniskaartje met de foto laten zien en de tekst er achterop voorgelezen.
Daarna heb ik voorgelezen uit het mooie prentenboek, de man die zichzelf weggaf van Gordon Sheppard met illustraties van Jacques Rozier.
Dit boek gaat over een oude man, wiens vrouw net is overleden en die besluit een nieuw leven te gaan leiden, met zijn vrienden: de natuur, de dieren en de kinderen. Al snel besluit hij zichzelf weg te gaan geven. Een voor een wordt benoemd waar alles naartoe gaat.
Als een na laatste geeft hij zijn dromen weg, aan de kinderen en als allerlaatste wil hij zijn herinnering weggeven, maar nee, die heeft hij al weggegeven, want die is al bij de natuur, de dieren en de kinderen.
Ik heb dit boek als een van de eerste kinderboeken voor mezelf gekocht toen ik volwassen was. Onder andere hiermee is eigenlijk mijn verzameling begonnen in 1973.
Nooit heb ik het echter echt voorgelezen. Het was meer een boek voor mezelf en niet zo zeer voor kinderen.
Nu ik het voorlas, merkte ik ook dat het weliswaar erg mooi was, maar ook wat moeilijk en abstract voor de deelnemers. Er zit natuurlijk een niet mis te verstane boodschap in en of iemand die echt begrepen heeft is een ander verhaal, maar ze voelden het denk ik wel.
Ik ben blij dat ik het heb voorgelezen, nu mijn moeder is overleden.
Zij heeft het destijds in 1973 nl ook gelezen en vond het erg mooi.
Daarna heb ik twee liedjes gedraaid die we hebben gedraaid op mijn moeders afscheidsbijeenkomst. Duifies, uit ja zuster nee zuster en hé kom aan, van Dimitri van Toren.
Er werd vervolgens gevraagd of er nog een boek was.
Dat had ik bij me: een hemel voor Beer, van Dolf Verroen en Wolf Erlbruch. Ook een prachtig prentenboek over een kleine beer, wiens opa is overleden en die hij heel erg mist. Daarom wil hij eigenlijk ook heel graag naar de berenhemel.
Van de tweede groep vroeg DG of ik het liedje van het bellen blazen kende en hij ging het spontaan voor me zingen. Het wordt vaker op Zonhove gezongen als er een bewoner is overleden. Hartverwarmend!
Ik heb nog even moeten lachen om D.
Hij was aan het vertellen wie er nog meer waren overleden van Zonhove en noemde op een gegeven moment ook ene Jaap.
Welke Jaap is dat, D? vroeg ik.
Het bleek te gaan om Jaap van Olaf.
Het leek echter of het over een vriend van D ging.
Vandaar dat ik het niet in de gaten had.
Ik heb er daarna nog een stukje uit voorgelezen. Het was deze keer niet erg dat we er niet ver in kwamen.
Door al het praten was het gauw laat geworden, maar ik ben al met al heel verwarmd naar huis gegaan.
15-9-15
De leesclub is vandaag niet doorgegaan, omdat mijn moeder ernstig ziek is.
1-9-15
Iedereen was mooi op tijd vandaag. Petje af voor de begeleiding.
MP, een van de nieuwste deelnemers, had kennelijk de hele vakantie gevraagd wanneer het weer leesclub was en hij had een tekening voor ons bij zich. Erg leuk en lief! Ik heb gevraagd of hij naast me kwam zitten, dan kon hij zelf af en toe ook iets voorlezen. Vond hij fijn, maar hij zal er zelf niet gauw om vragen. Is hij veel te bescheiden voor.
Voorgelezen uit de zes dienaren uit het sprookjesboek van de Efteling en vervolgens de cd gedraaid met het hoorspel in de oude versie.
Grappig was, tijdens het voorlezen, dat DG zich helemaal in de prins verplaatste. Iedere keer als ik iets voorlas over de prins, herhaalde hij zijn woorden. Hij was zelf de prins!
Daarna voor RM, een nummer van Elvis gedraaid. Love me tender. Ik had nl aan R beloofd dat ik de volgende keer iets van Elvis zou meenemen, omdat haar overleden moeder daar zo van hield.
7-7-14 de klauwhamer
Het was vandaag erg warm dus we misten een deel van de deelnemers.
Die zaten in het koelere hoofdgebouw. Groot gelijk. Alleen moeten ze nu tot 1 september wachten voor het weer voorlezen is. Dat is wel jammer, want iedereen komt graag.
PD was erg blij met de tekst die ik had gevonden op internet over de klauwhamer. Hij werkt op de houtafdeling graag met de klauwhamer en heeft hem vaak bij zich. Ook typt hij graag en hij wil nu dan ook de tekst over de klauwhamer over gaan typen. Het was een kleine moeite voor mij om dit op te zoeken. Zelf een verhaal verzinnen kost veel meer tijd!
Hoe ben je met taal bezig? Dat doet iedereen op Zonhove weer op zijn eigen manier. De nieuwe jongen MP kan zelf ook lezen. Hij had vandaag kennelijk al de hele tijd gezegd dat het leesclub zou zijn, dus hij keek er erg naar uit. Dat is fijn om terug te horen. Jammer dat hij zo zachtjes praat, maar ik laat hem af en toe toch iets voorlezen, een titel bijvoorbeeld(!)
De knuffels van Pim en Pom hebben deze keer bij iedereen op schoot gezeten. Ze waren min of meer zelfs in beslag genomen, zo populair zijn ze. De twee verhalen die ik vandaag heb verteld zijn Pim speelt toneel en Pim is de metro.
Vervolgens moest ik uit het Efteling sprookjesboek voorlezen. Het werd op verzoek het verhaal van Holle Bolle Gijs. Eigenlijk geen echt verhaal, maar meer een toelichting hoe hij in de Efteling terecht was gekomen en waarom hij Papier Hier is gaan roepen. Het is leuk om te zien en te horen hoe enthousiast iedereen dan wordt, want als ik Papier hier roep, roepen zij natuurlijk: dankuwel!
De liedjes die ik heb gedraaid kwamen uit de liedjesalmanak van lente en zomer. Het waren, als inleiding voor de zomervakantie: Ik ben Roberto en de laatste schooldag. Ik ben Roberto wordt door Peer de Graaf erg leuk en op zijn Italiaans, gezongen, op de melodie van O sole mio, oftewel it’s now or never, waarop ik heb beloofd na de vakantie een cd van Elvis Presley mee te nemen. Daar waren namelijk echte liefhebbers voor. RM vertelde dat haar (overleden) moeder er zo van hield. Zeker om die reden moet ik het niet vergeten dus!
23-6-15 Het Efteling Sprookjesboek uit 1967
Vandaag, zoals beloofd het hele sprookje van de Indische waterlelies voorgelezen.
Eigenlijk heeft het als sprookje niet zoveel inhoud, maar het gaat meer om de sfeer en de muziek. Als je het kent uit de Efteling zie je alles helemaal voor je en zeker als je de muziek hoort. Vandaag heb ik ook de muziek en zang van de heks laten horen. Dit is een opname van de Peruaans zangeres Yma Sumac. Ik heb daar ook een elpee van en van die elpee heb ik het nummer laten horen, getiteld: Taita Inty. Dat maakte wel indruk. Is toch even weer even wat anders dan Jan Smit.
Daarna natuurlijk weer de muziek gedraaid van Bert Kaempfert en de mooie tekening van Anton Pieck laten zien, waar ook het kikkerorkest op staat.
Daarna nog het sprookje van de gouden bal voorgelezen. Een leuk sprookje om een beetje bij te griezelen, want je zal maar ineens een kikker in je bed hebben!
Als ik rare stemmetjes opzet, o.a. van de kwakende kikkerprins, vind iedereen dat heel leuk. Alleen van L mag ik dat niet doen. Dat vindt ze eng. Ze wilde vandaag graag komen omdat DG uitviel. Ze mocht dus invallen. Ik heb echter wel gezegd dat de rare stemmetjes wel bij de leesclub horen, omdat ik nadoe hoe de mensen en de dieren praten. Dat leek een goede uitleg. Ik ben benieuwd of ze er nu de volgende keer ook weer bij wil zijn.
9-6-15 De Chinese nachtegaal en de Indische waterlelies
Wederom een erg gezellige middag gehad met veel aandacht van de toehoorders.
Op verzoek van DG vandaag weer eens voorgelezen uit het Efteling sprookjesboek.
Het is de oude versie met tekst van Truus Sparla. Zij heeft de oude sprookjes goed bewerkt. Althans: in eenvoudige taal omgezet. Geschikt voor onze leesclub.
De hele enge delen zijn daarmee dus ook weggelaten, en voor de een is dit goed, voor de ander is dit jammer. Het is altijd moeilijk om een tussenvorm te kiezen.
Zo is de dood, die in het oorspronkelijke sprookje van HC Andersen bovenop hem zit, nu alleen maar dreigend. Toch nog eng, want wie wil er nu dood, maar aangepast eng.
Toen de nep-nachtegaal zijn entree deed in het verhaal heb ik heel monotoon fuut fuut fuut geroepen. Vervolgens ging ML op haar rolstoeltoeter meedoen en al snel klonk overal de nepnachtegaal. Dat was erg leuk!
Het andere beloofde verhaal was de Indische waterlelies. Het is destijds speciaal voor de Efteling geschreven door koningin Fabiola van Belgie. Als je dat sprookje dan ook kent uit de Efteling raak je vanzelf in trance als je de muziek hoort die het kikkerorkest speelt. Ik heb hem ook op cd staan. Het is van Bert Kaempfert en het heet Afrikaan Beat. Voor de leesclub betekent deze muziek heel veel.
Volgende keer lees ik het opnieuw, omdat ik nu maar aan de helft ben toegekomen.
Pim en Pom neem ik gewoon weer mee, want die zitten dan gezellig op het bed van TvB. Het zijn een soort mascottes geworden.
26-05-15 de Pim en Pomnibus
Uit de Pim en Pomnibus uit 1969 is nog steeds goed voor te lezen.
DG had het verhaal over de Chinees onthouden! Hij begon er uit zichzelf over. Ik heb het nog een keer voorgelezen. Pim en Pom worden steeds geliefder. De knuffels moesten weer even geaaid worden, dus ik ben de kring weer even rond gegaan.
Zelfs PD vindt dit gelukkig niet te kinderachtig. Daar ben ik wel eens bang voor.
Nieuw was het verhaal over Pim en Pom in het restaurant: eten in de stad. Ze lopen per ongeluk via een draaideur een restaurant binnen, met alle gevolgen van dien. Volgende keer herhalen!
Het andere nieuwe boek wat ik bij me had heette de liedjesalmanak van lente en zomer. een prachtig kinderboek voor jong en oud, met erg leuk gezongen liedjes van Peer de Graaf en Leine. Zo heb ik bv Roberto de Ijsverkoper gedraaid en eerst voorgelezen. Op de wijs van It’s now or never zingt Peer de Graaf op zijn Italiaans/Nederlands het lied. Succes verzekerd, maar je moet wel zelf ook op zijn Italiaans meezingen natuurlijk.
Overigens heb ik eerst in het donker lichtgevende sterretjes uitgedeeld ter ere van mijn verjaardag, met de tekst (voor)leesclub lid erop. Dat werd gewaardeerd.
De meesten wilden hem wel op de rolstoel geplakt krijgen; anderen bewaarden hem voor op de kamer.
ML had hem graag op haar rolstoel, maar schrok achteraf, want ze zou binnenkort een nieuwe krijgen(!)
Geen nood, heb ik gezegd. Die plakken we er gewoon opnieuw op, de volgende keer. Ik vrees dus wel dat ik volgend jaar opnieuw op dezelfde sterretjes zal moeten tracteren; ik zal ze vast in voorraad kopen.
Het was een gezellige, rustige, middag. De nieuwe deelnemers zie ik steeds blijer worden. De eerste spanningen zijn eraf. Ook MP begon wat te vertellen, nu hij wist dat hij er voor vast bij mocht komen. Al praat hij erg zachtjes en moet ik speciaal naar hem toe rijden om het te verstaan. Hij weet veel over Annie MG Schmidt boeken. Volgens hem waren ze tegenwoordig te koop via de Jumbo spaaracties(!), maar ik mag natuurlijk geen reclame maken.
12-5-15 de Pim en Pomnibus
Opnieuw uit Pim en Pom voorgelezen, deze keer uit de Pim en Pomnibus.
Het verhaal over Chinees eten vond ik zelf erg leuk, maar helaas moest ik de grapjes wel goed uitleggen. Pim en Pom denken namelijk dat ze een Chinese meneer op moeten gaan eten, als hun vrouwtje Chinees bestelt.
Volgende keer lees ik het opnieuw. Ik ben benieuwd wat de deelnemers ervan hebben onthouden en wie dat zijn.
Er is onverwacht nog een nieuwe deelnemer bijgekomen. Het is MP. Hij kan zelf ook lezen. Dat is erg fijn. Alleen durft hij het nog niet zo goed hardop te doen. We houden het nu op de titels van de verhaaltjes! Hij wil heel graag blijven, heeft hij gezegd, maar eigenlijk is er geen plaats meer. Even in de gaten houden voor de toekomst.
De andere verhaaltjes werden: de stomerij, het dichte kastje, de metro.
Daarna heb ik nog 2 leuke gedichten uit Rijmpjes en versjes uit de nieuwe doos voorgelezen van Hang G Hoekstra: Mijntje Maartens heeft een kat en de katten van de koning. In dit laatste gedicht wordt uitgelegd hoe de katten snorren hebben geleerd. De prachtige tekeningen van Fiep Westendorp passen wondermooi bij de leuke gedichten en zijn er beslist niet ondergeschikt aan.
21-4-15 Pim is slim en Pom is dom
Alles verliep prima vandaag. de verhalen van de poezen, Pim en Pom, bevallen erg goed. Als je goed en langzaam voorleest, ontdek je er ook steeds meer leuke, verborgen, boodschappen in. En als je dan bedenkt dat de verhaaltjes, waar ik nu mee bezig ben, al in 1958 zijn geschreven, mag de schrijfster, Mies Bouhuys, postuum nog veel complimenten ontvangen, evenals de illustratrice, Fiep Westendorp. Ik had nu ook de knuffels van de poezen bij me. Die heb ik onlangs gekocht via de Fiep Westendorp foundation. Ze zijn uiteraard de hele kring rondgegaan en ik gebruik ze als een soort poppenkastpoppen, tijdens het voorlezen.
Helaas is het wel met de hedendaagse anti-discriminatie-wetgeving erg moeilijk om niet te stigmatiseren(!)
Pim is namelijk grijs en slim en Pom is (helaas) zwart en dom.
Na rijp beraad heb ik besloten om er dan maar dik en dom van te maken. Dit vond mijn vriendin, Els, echter weer niet zo’n goed idee (!) We houden het nu dus simpelweg op Pim is slim en Pom is dom (ha ha).
Bijzonder leuk vind ik ook het verhaaltje Kat en Hond. Hierin spelen Pim en Pom dat ze zogenaamd twee honden zijn. Ik heb het verhaaltje ook als hoorspel, op single, en heb het na het voorlezen laten horen. Hoe vaker je het hoort, hoe leuker het is.
luister hier naar Kat en Hond. luister
7-4-15 Pim en Pom
Eindelijk weer gewone leesclub! Iedereen was blij dat het weer gewoon doorging. Ze hadden het erg gemist.
Deze keer drie nieuwe deelnemers erbij in de tweede groep.
Volgende keer krijg ik ook wat achtergrondinfo, waar ik om gevraagd heb. Bv leven de ouders nog en/of zijn ze nog bij elkaar. Een belangrijk gegeven voor mij, vanwege de interactie. Ook leeftijd vind ik belangrijk.
Hoe dan ook hebben de nieuwe deelnemers ook zichtbaar genoten.
M en W zaten hand in hand naast elkaar en waren een mooi koppel zo.
Ik heb voorgelezen uit Pim en Pom van Mies Bouhuys.
De verhalen zijn al geschreven vanaf 1958; ik heb er ook veel oude boekjes van. Uiteraard verzamel ik deze boekjes, vamnwege mijn Fiep Westendorp collectie, maar de verhalen zijn ook erg leuk, voor zowel kinderen als voor volwassenen. TvB wilde graag weten of Mies Bouhuys nog leefde en of ik er de volgende keer een foto van mee kon nemen. Niet vergeten dus!
Vandaag had ik ook mijn oude koffergrammofoontje meegenomen en er het hoorspelplaatje van Pim en Pom op gedraaid, wat ook tot mijn verzameling behoort. Dat vond iedereen erg bijzonder. Volgende keer herhalen!
Als toegift het zwerverslied van Swiebertje gedraaid. Er waren er nog veel die het kenden. Zeker ook de moeite waard om vaker te draaien, vanwege de nostalgie.
24-3-15 laatste keer leesclub on tour
Voor de laatste keer langs de groepen gegaan.
De deelnemers van de groep die we vandaag bezochten konden ook heel goed luisteren en werden er rustig van, althans dat leek in ieder geval zo.
De leiding was er verrast en enthousiast over, want zij lazen zelf eigenlijk nooit meer voor. Hopelijk gaat dit dus in de toekomst veranderen.
Hoe dan ook kreeg ik een aanmelding van twee deelnemers die heel graag bij de leesclub wilden komen.
Van de andere groepen kreeg ik er totaal 3 bij.
Ik moet nu dus even gaan bekijken hoe ik dit ga aanpakken, maar een wisseling van de wacht is natuurlijk ook mogelijk. Sommige deelnemers komen namelijk graag, omdat ze zelf graag hun verhaal kwijt willen. Dat kan ook wel, maar moet niet de hoofdmoot zijn. Ik moet namelijk zelf mijn verhaal kunnen vertellen(!)
10-3-15 leesclub on tour
Vandaag weer twee basisgroepen bezocht.
De eerst groep hadden we al een keer bezocht in december en dat was toen een succes.
Deze keer verliep het wat minder goed. Niemand had onze komst voorbereid en daardoor verliep alles wat rommelig en was er eigenlijk te weinig plaats voor ons.
Dit moeten we niet meer laten gebeuren. Was niet prettig voor de deelnemers, maar ook niet voor ons.
Bij de tweede groep liep alles weer goed. Betrokken leiding is wel een voorwaarde als we komen.
Het is fijn dat we door deze mogelijkheid om eens langs de basisgroepen te gaan hebben gezien dat er aardig wat deelnmers zijn die onverwacht veel aandacht hebben en goed lijken te luisteren. Helemaal zeker weet je dat niet altijd, omdat veel deelnemers niet kunnen praten. Wat wel als een paal boven water blijft staan is dat herkenning en humor in mijn verhalen moet blijven zitten en dat ook katten hoe dan ook erg leuke hoofdpersonen zijn.
Voor de toekomst weet ik nu ook dat ik gewoon met de huidige leesclubs verder ga, maar ik heb dus ook gezien dat er meer gegadigden zijn en dat sommigen van de huidige deelnemers beter kunnen stoppen.
24-2-15 leesclub on tour
Opnieuw twee basisgroepen bezocht en daar voorgelezen, om eens te kijken hoe het daar viel.
De deelnemers van de eerste groep waren, op hun manier, zeer geconcentreerd. In ieder geval waren ze rustig, hadden aandacht en vonden het leuk, ook al begrepen ze misschien niet veel van de inhoud. Voor de begeleidsters was dit ook een bijzondere ervaring. Meestal houden ze kennelijk veel minder lang de aandacht vast bij het voorlezen. Omdat ik het verhaal over Pompidou, de zwerfpoes, voorlas en over Els, die hoofdpersoon is, en ook aanwezig was, werkte het kennelijk ook goed bij deze groep. Wat ze er van onthouden weet je pas als ze er de volgende keer misschien onverwacht iets van noemen. Dat is vaak heel verrassend en altijd een opsteker.
Na het eerste verhaal heb ik het vrolijke de kat van Ome Willem gedraaid, van Annie Mg Schmidt. Het sloot goed aan bij het verhaal, omdat Pompidou uit Frankrijk komt.
Daarna het mooie, rustige, Poezenlied, eveneens van Annie MG, uit de jaren 50.
Ook dit viel in de smaak.
Bij de volgende groep was het iets onrustiger. Het duurde ook wat langer voor ik kon beginnen. Bij deze groep werden echter de grapjes n het verhaal weer wat beter begrepen. Er zaten ook deelnemers bij die graag bij de leesclub zouden komen. Dit moet ik even onthouden, want als ik straks verder ga met de leesclub is het waarschijnlijk mogelijk om wat te switchen.
Er werd ook door de leiding gevraagd waarom deze nieuwe opzet er was. De deelnemers uit hun groep gingen er zo graag naartoe en vonden het zo fijn erbij te horen.
Ik heb uitgelegd dat ik voor mezelf al had uitgemaakt dat ik gewoon met de oude leesclub doorga straks, maar dat ik dit een goede ervaring vind en dat we eens aan meer deelnemers willen laten zien wat de leesclub zoal doet.
In deze groep wordt overigens regelmatig voorgelezen vertelde de begeleidster. En zeker ook uit de Olaf-boeken. Die stonden in de kast voor het grijpen. Dat was ook heel fijn om te horen. Jip en Janneke werd afgewisseld met Olaf!
Al met al was het een leuke en leerzame middag.
3-2-15 leesclub on tour
Vanmiddag hebben we het eens anders aangepakt.
We hebben twee basisgroepen bezocht, waar ik heb voorgelezen.
Dit om eens te kijken wat ik nog toe te voegen heb aan de bestaande groepen, maar ook wat ik van hen kan opsteken.
De eerste groep bleek een groep met een laag niveau. Een zgn belevingsgroep.
Twee deelnemers van de huidige leesclub waren er voor de gelegenheid bij aanwezig.
Zij vonden het wel interessant om eens mee on tour te gaan met de leesclub, maar waren wel wat van slag, omdat we nu in een heel andere omgeving zaten, met heel andere deelnemers.
Ik heb er het eerste verhaaltje van Pompidou, de zwerfpoes, voorgelezen.
Van geen van de deelnemers had ik echter het gevoel dat er iets begrepen werd van wat ik voorlas, ondanks mijn gekozen verhaal met een laag niveau.
Af en toe werd wel het geluid van een poes nagebootst, maar daar hadden we de herkenning dan mee gehad.
Van de groepsleidster hoorde ik echter dat er zeker werd genoten van het voorlezen, ook al werd niet goed begrepen waar het over ging. Ook vertelde ze dat zij wekelijks wel iets deed met voorlezen.
Ze las bv wel eens voor uit Jip en Janneke, of koos voor gedichtjes van Annie MG, liet dan veel afbeeldingen zien, of maakte uitstapjes naar luister-cd s of muziek.
Op zich vond ik het een hele ervaring, maar ik zou het voor mezelf niet zinvol vinden om er vaker naartoe te gaan. Er wordt gelukkig dus toch al genoeg gedaan op dit gebied in deze groep en ik lees liever voor aan deelnemers die er wel nog iets van snappen, maar die gewone boeken te moeilijk vinden.
De tweede basisgroep leek veel meer te snappen. Er zaten ook 3 deelnemers bij die al bij de leesclub hoorden en daarnaast kwamen er nog 2 andere leesclubleden. Ik moet hier even bij vermelden dat de drie deelnemers van deze groep geen van allen kunnen praten.
Dat waren er totaal dus al 5. Van de rest van de groep moesten van tevoren wat deelnemers weg, omdat ze niet zo lang konden luisteren of te rumoerig waren.
We communiceren met ja is om hoog kijken en nee is naar beneden kijken. Al met al lijken deze deelnemers redelijk veel te snappen en is het erg leuk om aan hen voor te lezen. Ik heb een aantal hoofdstukken voorgelezen uit Olaf 1-1-2. Die gingen over de relatieproblemen, die Olaf en Moniek met elkaar hadden en over jaloers zijn.
Dat gaf veel herkenning en driftig omhoog kijken!
Vervolgens heb ik het lied van Andre Hazes zeg maar niets meer gedraaid, wat iedereen ook heel mooi vond.
20-01-2015
Weer een leuke middag gehad. Voorgelezen uit deel 1 van Olaf en vervolgens uit het derde verhaal over Pompidou, de zwerfpoes van de Korenbloemstraat, met nieuwe foto s van Pom, die inmiddels niet meer in de regen hoeft te zitten. Els heeft voor hem namelijk een afdakje, boven zijn mand, onder het bankje, voor haar huis gemaakt.
Helaas kan hij niet opschieten met haar twee andere poezen en daarom is hij nooit zo lang binnen.
Na afloop van dit verhaal twee liedjes gedraaid. Een over de moeder van Ibbeltje, die vroeger een kat is geweest en een over de koning van Siam, die had het zo koud, die heeft er zijn kont is de kachel gedouwd!
Vanaf de volgende leesclubmiddag gaan we het even anders aanpakken. We gaan zelf voorlezen op de diverse basisgroepen. Dit om weer eens nieuwe ervaringen op te doen en uiteraard ook om de deelnemers zelf te laten ervaren hoe leuk het is om voorgelezen te worden. Ook al begrijpt niet iedereen het verhaal; de sfeer en het rustig worden, door te luisteren, kan ook heel veel doen voor bepaalde mensen.
voor: BLOG 2012, 2013 en 2014, zie BLOG
